Είναι καθημερινό το πρόβλημα ιδιοκτητών – εκμισθωτών ακινήτων εξαιτίας δυστροπίας κακοπληρωτών μισθωτών. Η διαταγή απόδοσης μισθίου (637 επ. ΚΠολΔ) αποτελεί την κύρια λύση. Όμως, συχνά στην πράξη, διαπιστώνεται κάποια ακαταστασία στην έγγραφη κατάρτιση της μίσθωσης, όπως π.χ. – στην περίπτωση που μας απασχόλησε – έχει μεσολαβήσει θάνατος του αρχικού μοναδικού μισθωτή και δεν προκύπτει αμέσως από το μισθωτήριο ότι επρόκειτο για οικογενειακή στέγη, ούτε η υπεισέλευση του/της συζύγου στη μίσθωση σε συγκεκριμένο χρόνο/ Τότε, για κάποια κρίσιμα στοιχεία δεν καλύπτεται η προϋπόθεση της έγγραφης απόδειξης (640 παρ. 1 ΚΠολΔ). Η άλλη εναλλακτική της εξωστικής αγωγής είναι χρονοβόρα λύση – βούτυρο στο ψωμί του κακοπληρωτή μισθωτή.
Όμως, η άρνηση απόδοσης του μισθίου κατόπιν λήξης ή λύσης της μίσθωσης από τον κατέχοντα το μίσθιο θεωρείται, εκτός από παράβαση υποχρέωσης από τη μίσθωση, συγκεκαλυμμένη προσβολή της νομής του ιδιοκτήτη – εκμισθωτή και αυτός μπορεί να αποκτήσει εκτελεστό τίτλο με απόφαση ασφαλιστικών μέτρων νομής (733 ΚΠολΔ).
Με την ΕιρΑθ 818/2024 (ασφαλιστικών μέτρων) που επιτύχαμε ενεργώντας για αιτούσα εντολέα μας κρίθηκε:
(α) ότι παρά τις οχλήσεις της αιτούσας, η καθ’ ης, η οποία είχε υπεισέλθει εκ του νόμου στη μίσθωση οικογενειακής στέγης, δεν κατέβαλε το μηνιαίο μίσθωμα και τα κοινόχρηστα για αρκετούς μήνες πριν από τη λήξη της, ενώ μόλις αυτή έληξε και κλήθηκε εξωδίκως να το αποδώσει, το αρνήθηκε.
(β) ότι η καθ’ ης αντιποιείται συγκαλυμμένα την νομή της αιτούσας επί του ακινήτου, έχοντας την αποβάλει παράνομα και χωρίς τη θέληση της. Ότι ο ισχυρισμός της καθ’ ης περί «πρόσκαιρης οικονομικής αδυναμίας» είναι αλυσιτελής, χωρίς νομική επιρροή στο ζήτημα της αντιποίησης της νομής.